TRZY DNI WCZEŚNIEJ
Przywilej cerekwicki 1454 – przywilej wymuszony 15 września 1454 na Kazimierzu IV Jagiellończyku przez szlachtę wielkopolską, zgromadzoną po ogłoszeniu pospolitego ruszenia w obozie pod Cerkwicą k. Chojnic, dotyczący tylko Wielkopolski. Na obozowym sejmie prowincjonalnym złożonym przez szlachtę wielkopolską[1] król zobowiązał się m.in., iż nie będą ustanawiane nowe prawa ani powoływane pospolite ruszenie bez zgody sejmików ziemskich, co było wymierzone zarówno w możnowładców wielkopolskich zasiadających w radzie królewskiej, jak i panów małopolskich w tej radzie dominujących, a także w ogólnopolskie zjazdy generalne. Antymożnowładczy charakter miał również artykuł o zakazie łączenia urzędu starosty z innymi urzędami ziemskimi w danej ziemi (uchwalany już wcześniej i przez królów nie przestrzegany). W zamian szlachta zgodziła się na udział bez zapłaty w trwającej wyprawie przeciwko Krzyżakom. Większość zapisów przywileju cerekwickiego została przejęta przez statuty nieszawskie 1454.